Ventilatiekanalen zijn best zo luchtdicht mogelijk. Een tijdje terug werd al uitgelegd hoe het zit met de opdeling in verschillende luchtdichtheidsklassen en hoeveel effect een luchtdichte afwerking heeft.

Een lektest van de kanalen kan de m-factor van een ventilatiesysteem aanzienlijk verbeteren. Maar hoe moet deze test uitgevoerd worden?

Testen volgens de norm

Voor het testen van luchtkanalen wordt de norm NBN EN 15727 gevolgd. Deze norm bevestigt dat er effectief een test uitgevoerd moet worden om te kunnen zeggen dat een bepaalde luchtdichtheid gehaald wordt. Een fabrikant kan dus opgeven dat de kanalen bijvoorbeeld voldoen aan dichtheidsklasse C. Een meting van de lekken in de geplaatste kanalen moet dit ook bevestigen.

De eerste stap bij het uitvoeren van een lekmeting is het afdichten van de kanalen die getest gaan worden. Dit wordt gedaan met de dichtingsdeksels die hiervoor door de kanaalfabrikant aanbevolen worden. Als er niets aanbevolen wordt, mogen opblaasbare dichtingszakken gebruikt worden. Deze dichtingszakken voldoende luchtdicht aanbrengen is echter niet zo vanzelfsprekend. De deksels van de kanaalfabrikant leveren meestal een beter resultaat op.

Er moet op gelet worden dat de lektest voor de kanalen gebeurd op kanalen die niet verbonden zijn met het ventilatietoestel. Als dit wel gebeurt, kan het ventilatietoestel beschadigd worden.

Het testapparaat zal vervolgens aangesloten worden op het kanaalnetwerk. Vaak dient bij de opstart van de test ook al het kanaaloppervlak opgegeven te worden. Dit oppervlak moet bepaald worden volgens de norm NBN EN 14239. Bij de start wordt ook de te testen dichtheidsklasse opgegeven.

Vervolgens wordt gedurende 5 minuten druk opgebouwd (ofwel onderdruk, ofwel overdruk, afhankelijk van de toegepaste aansluitingen van het testtoestel). Om een geldige meting te hebben moet het gemeten lekdebiet tijdens die 5 minuten constant blijven met een nauwkeurigheid van 5%.

Wanneer een test met bijvoorbeeld dichtheid B geslaagd is, dan kan een nieuwe test gedaan worden voor dichtheid C of zelfs dichtheid D.

Testrapport

In een testrapport staat normaal de volgende informatie:

• Datum en plaats
• Naam persoon die de test uitgevoerd heeft
• Een omschrijving van de testapparatuur (merk en type) met de datum van de laatste kalibratie
• Luchtdruk en temperatuur van de test
• Omschrijving van de geteste kanalen (dichtingsmethode, afmetingen, hoeken, lengte en wanddikte)
• Vereiste dichtheidsklasse van de kanalen
• Ontwerpdruk van de installatie (voor woningen is dit gewoonlijk maximaal 150 Pa)
• Berekening van de totale kanaallengte
• Berekening van de totale kanaaloppervlakte
• Testdruk
• Gemeten lekken in liter /seconde of m³/h
• Duur van de druktest
• Waargenomen vervorming tijdens de test (zou niet mogen zichtbaar zijn in woninginstallaties)
• Gehaalde dichtheid

Lektestresultaten

Het belangrijkste resultaat van een lektest is dat er een verlaging van de m-factor gerealiseerd kan worden. Met alleen een inregeling van de debieten kan een m-factor dalen van 1,5 naar ongeveer 1,25. Met een lektest erbij kan dit verder dalen naar 1,05 of zelf 1,01. Een EPB-verslaggever kan snel narekenen welk voordeel dit oplevert.

Dit artikel verscheen eerder op de website Habitos. Figuren door www.luchtwinkel.be.